Jeśli chcesz coś zrobić, nie słuchaj mądrości mamy. Pod każdym pretekstem wychodź z domu i rozmawiaj z nieznajomymi!
W Oparach Absurdu jak zwykle, wszystkie miejsca były zajęte. Wtem otworzyły się drzwi i kolejny okręt z wesołą załogą postanowił wbić się do portu. Chłopcy stanęli w progu. Wzrokiem już nie sokolim, ale wciąż błyskawicznie ogarnęli sytuację. Twarz Soumiyi, z którą tego wieczoru wypłynęłam na miasto, wydała się jednemu z nich znajoma. Bo w sumie od jakiegoś czasu znali się na płaszczyźnie zawodowej. Czemu zatem mieliby się nie poznać na płaszczyźnie absurdalnej? Więc całą grupą łagodnie osiedli na krzesłach przy naszym stoliku i płynnie przeszli do kolejnego etapu, czyli autoprezentacji.
– Piotr Gilarski – jako ostatni przedstawiał się Piotrek. A ja od razu zapomniałam, tak jak już zdążyłam pogrążyć w niepamięci imiona jego kompanów. Bo co tu dużo kryć – sama już od jakiegoś czasu radośnie dryfowałam na falach oceanu spokojno-błogiego. Ciągle jednak notowałam, co gra wiatr na wantach. A ten niezmiennie powtarzał jedną pieść „beczka rumu, wina dzban”. Refren należał jednak do Piotra. Recytował go drukowanymi literami. Szło to mniej więcej tak: „WIĘCEJ JUŻ NIE PIJĘ! PIWA TEŻ NIE RUSZĘ. ANI ŁYKA! I NIECH ANDRZEJ CZY KTOKOLWIEK INNY JUŻ MNIE NIE NAMAWIA, BO JUTRO BLADYM ŚWITEM RUSZAM NA SESJĘ. KONIEC. KROPKA!”.
– Sesję powiadasz? Jesteś fotografem?
– Jestem.
– A wiesz… – i zaczęłam opowiadać o rowerze z bambusa. Piotrek to słuchał, to zadawał pytania. Rozmowa popłynęła wartkim nurtem, i tak jakoś naturalnie przeszła do pytania:
– A może kiedyś miałbyś czas i ochotę zrobić mi kilka zdjęć?
– Mam bardzo dużo roboty, ale zadzwoń – i bym nie zadzwoniła, gdyby Piotrek przed wyjściem nie powtórzył: „zadzwoń”.
– Piotr Gilarski – jako ostatni przedstawiał się Piotrek. A ja od razu zapomniałam, tak jak już zdążyłam pogrążyć w niepamięci imiona jego kompanów. Bo co tu dużo kryć – sama już od jakiegoś czasu radośnie dryfowałam na falach oceanu spokojno-błogiego. Ciągle jednak notowałam, co gra wiatr na wantach. A ten niezmiennie powtarzał jedną pieść „beczka rumu, wina dzban”. Refren należał jednak do Piotra. Recytował go drukowanymi literami. Szło to mniej więcej tak: „WIĘCEJ JUŻ NIE PIJĘ! PIWA TEŻ NIE RUSZĘ. ANI ŁYKA! I NIECH ANDRZEJ CZY KTOKOLWIEK INNY JUŻ MNIE NIE NAMAWIA, BO JUTRO BLADYM ŚWITEM RUSZAM NA SESJĘ. KONIEC. KROPKA!”.
– Sesję powiadasz? Jesteś fotografem?
– Jestem.
– A wiesz… – i zaczęłam opowiadać o rowerze z bambusa. Piotrek to słuchał, to zadawał pytania. Rozmowa popłynęła wartkim nurtem, i tak jakoś naturalnie przeszła do pytania:
– A może kiedyś miałbyś czas i ochotę zrobić mi kilka zdjęć?
– Mam bardzo dużo roboty, ale zadzwoń – i bym nie zadzwoniła, gdyby Piotrek przed wyjściem nie powtórzył: „zadzwoń”.
Więc zadzwoniłam. Umówiliśmy się. Piotrek przyjechał. Punktualnie i… chyba się wkręcił. Bo tuż obok mojego bambusowego roweru powstają handbike’i Jarka Baranowskiego i jego przyjaciół. Kto wie, czy któryś z rowerów nie powiezie swojego pasażera na podium olimpiady czy innych zawodów. Bo w przypadku Carbon Bike’u takie historie to chleb powszedni. A Piotra wszystko interesuje. Słucha opowieści chłopaków, zagląda w każdy kąt warsztatu, pyta się, poznaje i robi wspaniałe zdjęcia. Mam nadzieję, że podczas tej pracy również dobrze się bawi!
I tak sobie myślę, co by było gdybym wtedy z nim nie rozmawiała? Nic by nie było!
Zajrzyjcie na stronę Piotra: http://gilarski.com/
I na funpage na FB
BEATA-BECIA
Podziwiam panią za odwagę podróżowania samej,ja bym też bardzo chciała, ale na razie to podróżuję palcem po mapie…
Dorota Chojnowska
Najtrudniejszy jest zakup biletu. potem już wszytko idzie jak z płatka:) Zachęcam do samotnej podróży, bo takie wyprawy nigdy nie są samotne. A na początek polecam Meksyk. Gruzja też nie jest zła:)
Nasze Szczęście Nikoś
Również podziwiam Panią za odwagę :)! może kiedyś się odważę – jak "odchowam" swoją pociechę :)) pozdrawiam serdecznie
Dorota Chojnowska
Nie trzeba odwagi:) wystarczy bilet:) No i jak pociecha się trochę odchowa, można z nią ruszyć w świat. Polecam na początek Gruzję!
Agnieszka Ilnicka
Gdybym słuchała się rodziców, nie pojechałabym w większość miejsc. Przede wszystkim do Moskwy, Gruzji, Armenii i Kraje Nadbałtyckie 🙂
Dorota Chojnowska
I tak trzymaj!:) Świat nie jest taki straszny jak się go czasem maluje. Tylko w niktórych miejscach trzeba być nieco ostrożniejszym:)