Patron wędrowców przedstawiany jest jako dobrze zbudowany mężczyzna z rozwianą brodą na pędzącym koniu. Jego wizerunki można znaleźć w całej Osetii, ale najsłynniejszy wyskakuje ze skały przy osetyjskiej drodze wojennej niedaleko Władykaukazu.

Nieopodal pomnika zbudowano „biesiedkę” czyli wielki stół dla wędrowców – kierowców. Bo do pomnika raczej nikt na piechotę nie chodzi. Za daleko od wszystkiego. Zatem wędrowcy, kiedy już tu dojadą, na stół stawiają wódkę z kukurydzy i pierogi, a sami stają za stołem. Osetyjczycy modlą się bowiem na stojąco. A czymże jest wznoszenie toastu, tym bardziej za świętego Gieorgija, jak nie modlitwą? Co chwilę więc słyszę gromkie okrzyki – za świętego i za intencje wędrowców. Nie może też zabraknąć prośby o szczęśliwy powrót do domu. Szczęście się przyda – po przetoastowaniu jednej, dwóch, a może trzech butelek wódki.