Umud Nebioglu był na tyle ustabilizowanym inżynierem, że już po kilku latach pracy mógł sobie pozwolić na zakup mieszkania w centrum Stambułu. Jedna z jego ścian podczas malowania zapewniała Umudowi wspaniały widok, ale nie na miasto, lecz… mieszkanie sąsiada. Podglądanie to bardzo brzydki zwyczaj, ale Umud nie mógł się powstrzymać.

– Za każdym razem, kiedy sąsiad otwierał okno, od nowa zaczynałem malować tę jedną ścianę – wspomina.

Nadszedł jednak moment, kiedy ściana nie była w stanie przyjąć więcej farby. Umud postanowił więc zadziałać. Zebrał się na odwagę i zapukał do drzwi starszego pana. Okazało się, że gospodarz był mistrzem tradycyjnego tureckiego teatru cieni zwanego Karagoz.

– Zaprosił mnie na herbatę. Zaczęliśmy rozmawiać.

Od tamtej Umud regularnie odwiedzał mistrza.

– Rozmawialiśmy o Karagaz. I nigdy nie mieliśmy dosyć. Teraz wiem, że mnie sprawdzał – wspomina.

Po trzech latach Starszy Pan doszedł do wniosku, że Umud jest gotowy, by stać się jego uczniem. Umud za dnia pracował więc w korporacji, a wieczorami uczył się rysować i tworzyć figurki do klaragoz.

– Potem mistrz zaczął mnie uczyć języka poszczególnych postaci.

W teatrze Karagoz główną figurą jest Karagoz, chłopek roztropek, który mówi jak ludzie niższego stanu. W każdym spektaklu partneruje mu Hacivat, cwianiak mówiący jak burżuje z lepszych dzielnic Stambułu. A że się często kłócą, podczas spektaklu Umud musi co chwila nie tylko zmieniać głos, ale i gwary. Sprawa komplikuje się, gdy na „scenię” wychodzą kolejne postaci. Trzeba jeszcze pamiętać, by wszystko okrasić humorem, spektakle przede wszystkim mają bawić.

– Ale polska publiczność nie zna Tureckiego, więc jak powinienem dla nich grać? – Umud zapytał mistrza podczas rozmowy przez skypa. Umud mieszkał już kilka miesięcy w Polsce i nie mógł znaleźć pracy w swoim zawodzie.

– A mistrz z uporem powtarzał mi, że jestem gotowy, by grać i czas żebym zaczął to robić. W gruncie rzeczy i tak nie miałem nic lepszego do roboty. Przez pół roku robiłem więc figurki i scenografię do pierwszego przedstawienia. Ale wciąż nie mówiłem po polsku. Nie miałem też pomysłu gdzie i jak zacząć.

I wtedy we wszystko włączyła się magia przeznaczenia. Najpierw Umud poznał Alberta Kwiatkowskiego, który przetłumaczył sztukę, dostosował do polskiej wrażliwości i wystąpił w przedstawieniu. Potem pojawiła się Karolina Krzywicka – kustosz Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. To u niej Umud z Albertem zagrali jedno z pierwszych przedstawień.

Powoli wszystko zaczęło się kręcić! Teatr Ka, bo tak nazwali swoje przedsięwzięcie tworzy nowe sztuki. Niedługo zmierzy się z jedną z ballad Mickiewicza.

A jak grają? Przekonajcie się sami. Już jutro (26 kwietnia) o 17.00 wystąpią na Festiwalu Kultury Tureckiej w Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie. Polecamy!

Muzeum Azji i Pacyfiku

ul. Solec 24,

Warszawa