Indonezja to wspaniały pomysł na wakacje. Oto garść informacji praktycznych, które pozwolą ci wygodnie zwiedzić ten kraj.

W Indonezji zostaliśmy milonerami. Nie znaczy to, że nagle się wzbogaciliśmy, co to to nie! Umożliwił nam to kurs waluty. Ceny zaczynają się od 500 rupii za toaletę, przez 12 000 IDR (ok. 3 zł) za obiad, po 800 000 IDR (100 zł)  za bilet do jaskini. Po przeliczeniu na złotówki okazuje się, że mimo groźnego wyglądu ceny są niskie lub śmiesznie niskie. Kilka razy były tak niskie, że musiałam sprawdzić jeszcze raz kurs, czy aby się nie pomyliłam.
To wszystko ma jednak swoją drugą stronę. Tani obiad na mieście, będzie składał się głównie z ryżu lub makaronu. Wszelkie dodatki będą symboliczne.
Wielu Indonezyjczyków nie stać nawet na taki wydatek. W Parantesis – plaży na której wypoczywają Indonezyjczycy znakomita większość, szczególnie jeśli przyjeżdżają całą rodziną ogranicza się do zakupu chińskiej zupki w kubku za 5000 rupii.
Ludzie, którzy szyją nasze luksusowe ubrania, zbierają dla nas najdroższą kawę świata, czyli Kopi Luwak, eksportują drzewo tekowe, którymi wykładane są luksusowe jachty zarabiają, jeśli mają szczęście ok. 6 mln. Rupii w Dżakarcie i 3 mln w Yogyakarcie na miesiąc. Nawet przy śmiesznie niskich, z naszego punktu widzenia, cenach – trudno tu przeżyć.

Przykładowe ceny

Woda 1,5 l – 2000 Rp (0,50 zł)
Jogurt – 4000 Rp (1 zł)
Kokos na ulicy – 5000 Rp
Piwo w barze – 3000 Rp
Obiad na ulicy – od 12 000 Rp
Obiad w restauracji – 300 000 Rp
Butelka wina – od 300 000 Rp

Przed podróżą ściągnij sobie trzy aplikacje.

1. Traveloka – do rezerwacji biletów kolejowych, autobusowych i lotniczych.
2. Grab – odpowiednik UBERa. Zarezerwujesz taksówkę oraz zamówisz jedzenie.
3. Agoda – rezerwacja noclegów. Odpowiednik booking.com

Korzystaliśmy również z booking.com

Riksze i tuk tuki– Najbardziej klimatyczny środek transportu. Świetnie się nimi jeździ, gdyby nie wszechotaczające i koszmarnie dymiące skutery prosto w twoją twarz. Ceny podlegają negocjacji. Zazwyczaj są bardzo niskie niskie, choć zazwyczaj taksówka wychodziła nam taniej.

Taksówka – najtańszy i najwygodniejszy środek transportu. Polecam aplikację GRAB, która działa jak nasz bolt albo uber. Możesz płacić za przejazd gotówką. Zazwyczaj samochody mają klimatyzację. Przejazdy są bardzo tanie. Za przejazd z Jogyacarty do parantitis zapłaciliśmy ok. 140000 rupii. Przy okazji kierowcy bardzo często świadczą również usługi turystyczne, to znaczy możesz u nich zamówić całodniowe wycieczki.

Bilety na pociąg możesz kupić w kasie na krótko przed wyjazdem pociągu, licząc ze jeszcze są bilety albo z wyprzedzeniem przez aplikację traveloka i tę opcję polecam. Kupując bilet przez aplikację istnieje możliwość zapłaty gotówką, ale jest nieco ukryta. Otóż jeśli chcesz zapłacić w ten sposób, wybierz opcję Indomaret lub Alfamart i zatwierdz. Otrzymasz kod z rezerwacją ważną przez pół godziny. Ten kod musisz pokazać w wybranym sklepie, a następnie zapłacić. Po dokonaniu wpłaty otrzymujesz kolejny kod na podstawie którego wydrukujesz bilet na stacji kolejowej. Brzmi trochę pokrętnie, ale jest to banalnie łatwe i wygodne.
Wbrew pozorom system jest sprawny i bardzo ułatwia życie. Koleje jeżdżą jednak bardzo wolno i jeśli chcesz się przerzucić z jednego końca wyspy na drugi, rozważałabym samolot. Bilety lotnicze również kupisz przez Travelokę w ten sam sposób.

Poprzez booking com i agoda.com. Przed rezerwacją upewnij się, że pokój posiada okno! W pokojach bez okien zamiast wentylacji masz klimatyzator. Ich jedyną zaletą jest to, że w środku nocy nie obudzi cię muezzin z wezwaniem na modlitwę, a poza tym same minusy.

Indonezyjczycy to drugi powód po niewyobrażalnym pięknie przyrody, dla którego chcę wrócić do tego kraju. Są uczynni, serdeczni, weseli, mimo, że życie ich nie rozpieszcza. Przede wszystkim są bardzo kontaktowi. Dla nich nie istnieją bariery, których nie da się pokonać, by chwilę porozmawiać. Nie znają angielskiego? od czego google translator? nie specjalnie umieją pisać? Można włączyć mikrofon.
Lubią, kiedy robi się im zdjęcia, ale jeszcze bardziej lubią robić sobie zdjęcia z tobą. Przy okazji każda taka sesja stanowi źródło śmiechu i radości. Rozmawiaj z nimi, uśmiechaj się do nich, kupuj od nich i się nie targuj, bo nawet jeśli chcą Ci coś sprzedać za podwójną cenę, to i tak jest to darmo, a dla nich zarobione pieniądze stanowić będą wymierne wsparcie.

Poza dużymi miastami zapomnij o jogurcie, czy innych przetworach mlecznych. Zamiast jogurtu sprzedaje się tu bardzo słodkie napoje jogurtowe o ser również jest dość trudno, chyba że satysfakcjonuje Cię ser topiony.
Kawa Kopi Luwak jest doskonała. Tę sztandarową kawę indonezyjskich plantacji, jedną z najdroższych i najszlachetniejszych na świecie, tu zazwyczaj wypala się na oko w ręcznych wypalarkach. Zatem najczęściej jest przepalona, dodatkowo serwuje się ją w formie zalewajki…
Na płaszczyźnie kawy i herbaty regularnie dochodziło do wielu nieporozumień. Indonezja jest krajem postkolonialnym, bezlitośśnie drenowanym przez holendrów i Japończyków. Indonezyjczycy stanowili dla nich jedynie tanią siłę roboczą lub po prostu siłę roboczą, którą co najwyżej się karmi. I to licho. Całe bogactwo tej ziemi w postaci kawy, drzewa tekowego i innych produktów szło na eksport, a zyski trafiały do kieszeni kolonizatorów. Jeśli w kraju zostawała kawa, to najtańsza. I tak niestety zostało. Nad ladami barów zwisają całe taśmy najróżniejszych jednorazowych kaw instant. Do wyboru: 3 w jednym, dwa w jednym, cappuccino. Wszystkie z cukrem i wszystkie rozpuszczalne. Jest jednak jeden rodzaj saszetek z kawą mieloną bez cukru. Czasem trzeba długo szukać, ale jest nadzieja.
Herbata najczęściej występuje w formie Ice tea. Pewnego razu trafiłam do autentycznej kawiarni elegancko urządzonej białymi meblami. Na białej ladzie, na której stał gigantyczny ekspres do kawy i lodówka z dwoma ciastkami leżało menu, a w nim herbata. Wow! Poproszę!
– Na gorąco czy na zimno?
Mam i wybór!
– Na gorąco poproszę.
Pan spojrzał dziwnie, ale może tu się nie pije gorącej herbaty. Za chwilę dostałam wrzące Ice Tea…
Indonezyjczycy słodzą z automatu. Dlatego patrz sprzedawcom na ręce, bo oni hasło „no sugar” często rozumieją jako mniej cukru, czyli zamiast dwóch łyżek jedna i pół. Czasem w ogóle go nie rozumieją, a czasem nawet jeśli rozumieją, to z automatu i tak sypią. Dlatego jeśli nie słodzisz kawy lub herbaty, koniecznie o tym pamiętaj! Jeśli zamówisz herbatę, to na pewno dostaniesz ulepek, jeśli poprosisz, by nie dodawano do niej cukru, istnieje szansa, że będzie mniej słodka.
Poza dużymi miastami trudno kupić świeże warzywa czy owoce.
Pod żadnym pozorem nie zgadzaj się na dodawanie lodu, ani do napoju z lodem! Lód robi się poprzez zamrażanie wody z kranu w torebce foliowej. Następnie młotkiem i dłutem się go kruszy.

Indonezyjczycy jeżdżą skuterami na bardzo niskiej jakości paliwie. Skutkiem tego powietrze, szczególnie w dużych miastach jest fatalne. Przez cały wyjazd dusiliśmy się i kasłaliśmy. Zresztą Indonezyjczycy również cały czas kaszlą. Nawet żyjąc w tym powietrzu od urodzenia, trudno do niego przyzwyczaić organizm. Mają jednak doskonałe sposoby na przyniesienie ulgi drogom oddechowym. Wszędzie, czy to w sklepach, czy na stacjach benzynowych kupisz saszetki z najróżniejszymi syropami na gardło i kaszel. Wypijaliśmy jakieś 3-4 dziennie i można było żyć.
Zwiedzając duże miasta na wszelki wypadek zaopatrz się w maseczki. Pozwolą oddychać.

Dokonaliśmy rzeczy niemożliwej – w natłoku wrażeń umknęły nam sklepy z pamiątkami. Owszem, czasem je widywaliśmy, ale zazwyczaj w ich pobliżu działo się zbyt dużo ciekawych rzeczy, żeby tracić czas na zakupy. Refleksja przyszła dzień przed odlotem w Dżakarcie, ale było już za późno. Szukanie sklepu z pamiątkami w kilkudziesięciomilionowym mieście ma mniej więcej tyle sensu, co szukanie stogu siana, żeby wydobyć z niego igłę.
Wtedy pożałowaliśmy, że w Jogyakarcie wzgardziliśmy batikami, słodyczami czy innymi gadżetami… Tak, tam na głównej ulicy czy na bazarze znajdziesz cuda rękodzieła i szczyty tandety na jednym stoisku. Polecam!
Szczególnie polecam batiki z pracowni Culture Intersection. Gdzie się znajduje? Nie wiem. Zapytaj pierwszego lepszego sprzedawcę na głównej ulicy. Zaprowadzi.