W Boże Ciało Łowicz jest tak kolorowy, jak łowickie wycinanki.

W tłumie podążającym do kościoła kwiatki i paski mienią się przed oczami. Ale to zaledwie przedsmak tego, co czeka podczas samej procesji.

Po mszy przed kościołem ustawiają się poczty sztandarowe. Przy każdym po 6-8 prześlicznych łowiczanek. Każda szeroko uśmiecha się do obiektywów… – …paparazzich. Patrz ile ich tu przyjechało – mówi ktoś z tłumu. Dziewczynom to jednak nie przeszkadza. Są modelkami, są gwiazdami dnia. Ich blask może tylko przyćmić pojawienie się malutkich dziewczynek w strojach łowickich. Otóż i nadchodzą… Przez tłum przetacza się westchnienie zachwytu. Czuć, że ręce aż rwą się do oklasków, ale nie! Przecież bądź co bądź, to procesja. Co innego wyrażać swoja krytyczną opinię. Na to nie ma zbyt świętych miejsc. – Za dużo folkloru. – Za mało łowiczanek. – Ale to strasznie łowickie. – Pani tu nie stała! – No jak tak można wchodzić na środek ulicy! Ktoś powinien przypilnować, żeby nie przekraczać krawężnika. – to mówi miejscowy. Tłum gapiów uniemożliwia mu widok na poczty sztandarowe jego własnej procesji. Nie powinien rozpaczać. Z cała pewnością za kilka lat specjalne służby będą pilnować, by turyści nie wchodzili na drogę. Może też powstrzymają ich od cykania fotek klęczącym łowiczankom i rozmawiania, kiedy rozbrzmiewa modlitwa: „od nagłej i niespodziewanej śmierci…” – Co to jest nagła i niespodziewana śmierć? – pyta jakieś dziecko. Dla obyczaju? Kiedy zostaje wydarty lokalnej społeczności i staje się dobrem narodowym na liście atrakcji UNESCO. Kiedy uczestniczy w nim więcej gapiów niż przeżywających misterium. Kiedy samo misterium stanie się plenerem fotograficznym. Kiedy po prostu forma oddzieli się od treści…