W podróżach najbardziej interesują mnie ludzie. Czasem bardzo trudno jest mi oprzeć się zabytkom i gnam na złamanie karku do jakiejś piramidy, tracąc z oczu nowych znajomych i nowe kontakty. Na szczęście do Gwatemali leciałam po raz trzeci. Miałam już „zaliczone” wszystkie najważniejsze miasta i muzea, zjadłam kilka sztandarowych potraw ale przede wszystkim poznałam kumpla. Nie byle jakiego. Pablo Robledo jest malarzem, muzykiem, a wówczas pracował w promocji EcoMuseo w San Juan.

Trudno mi było wyjechać z jego domu, bo dzięki Pablo codziennie kogoś interesującego spotykałam.

– A Tikal czeka… Powtarzałam jak mantrę. Wiec pojechałam. Co prawda nie do Tikal, lecz do Yaxa, ale to przecież rzut beretem z ceiby porwanym przez wyjca – taką małpę o małym ciele i wielkim głosie.

Kontakt z Pablo nie urwał się. Niezmordowany FB ciągle nam przypominał o naszych rocznicach i wyświetlał na tablicy Pablo moje wydarzenia. I tak pewnego dnia Pablo zobaczył zdjęcie z Antigua Guatemala.

– Jedziesz do Guate?

– Nie… To jest informacja o moim pokazie zdjęć Guatemaya.

W tym momencie jednak narodziła się myśl – czemu by jednak nie pojechać? Przecież już wszystko widziałam i nic nie będzie mi stało na przeszkodzie, by poznać ludzi. Kilka tygodni później pojawiła się Iwona z SuperFemka Project.

– Napiszesz dla nas program wyprawy do Guatemali?

Czemu nie? Tylko, żeby rzetelnie go napisać, muszę jeszcze raz pojechać tam gdzie bije serce świata Majów.

Tydzień później wysyłam wiadomość do Pablo: „Właśnie kupiłam bilet do guate!”

– Gratuluję!

– Dasz się zaprosić na kawę?

I tak umówiliśmy się na kawę w jednej z kawiarenek w Antigua. Coś mnie jednak tknęło, by do Pablo napisać dzień przed wyjazdem. Pablo od dwóch lat był na bezrobociu, a jak sama wiem z doświadczenia – bezrobotni i szczęśliwi czasu nie liczą. Pablo doskonale wiedział, kiedy przyjeżdżam…

– Ale że to już? A może przyjechałabyś do Ciudad Gwatemala? Koleżanka robi imprezę urodzinową.

I tak poznałam Simone i Claudię.

Claudia, choć jest Gwatemalką, mieszka w Belize i tam prowadzi projekty artystyczne dla dzieci z najbiedniejszych rodzin. Zanim do niej przyjechałam, poleciła mi hotel we Flores.

– Prowadzi go moja kuzynka – przeurocza osoba.

Zadzwoniłam, chciałam przyjechać, ale ceny okazały się zbyt wysokie.

mimo wszystko zapraszamy chociaż do odwiedzin – namawia mnie głos w słuchawce.

Przypłynęłam, bo hotel jest na wyspie. Tam odwiedziłam nie tylko muzeum, ale też zrobiłam wywiad z właścicielką najstarszego prywatnego radia w Gwatemali!

W Belize, Claudia zabrała mnie do fundacji Caracol. Dla jej podopiecznych zrobiłam pokaz zdjęć z Iranu. Uczestniczyłam też w dwóch „autentycznych” majańskich rytuałach. Za ich sprawą odkryłam u siebie chroniczną alergię na słowo „ancient mayas” i wszystkie rytuały wykonywane przez białych ludzi.

Kilka dni spędziłam w domu innej koleżanki Pablo – Lucii. Lucia jest jedną z dziennikarek, która kilka lat temu podpadła się mafii i musiała przenieść się z Panajachel do Antigua Guatemala. Lucię poznałam jeszcze podczas drugiej podróży po Gwatemali. Wtedy była pełna bojowego zapału. Lata jednak zrobiły swoje. Lucia złagodniała i podjęła pracę w wydawnictwie specjalizującym się w literaturze pięknej. To dzięki niej usłyszałam Luisie de Lion – jednym z najważniejszych gwatemalskich pisarzy współczesnych i poznałam jego córkę – Mayari. W samochodzie Lucii poznałam również Eynarda – wydawcę książek z kartonu. Pewnego dnia Lucia miała późno przyjść do domu. Co robić? Czekać? Nie w moim stylu. Spacerowałam więc uliczkami Antigua Guatemala, zaglądałam do kawiarni, barów, czytałam ogłoszenia… „Pokaz tradycyjnych tańców w San Andres Itzapa”. Patrzę na datę. Zaczyna się za pól godziny w jednym z barów dwie przecznice ode mnie. I poznałam dzieci i ich opiekunów z Asociacion Nuevo Amanecer. Kilka dni później przyjechałam i spędziłam z nimi cały dzień i pół nocy.