Myślisz, że wojny pozbawiły nas skarbów? Gigantycznie się mylisz!

Historia nas nie oszczędzała. Straciliśmy prawie wszystko, ale i tak sporo zostało. O skarbach Polski piszę właśnie książkę. Znajdziesz w niej opowieści o jednym z najcenniejszych księgozbiorów świata (tak, jest u nas), o miejscach niezwykłych i ludziach z szalonymi wizjami i siłą charakteru, która przenosi góry.

Co tu robiłam

Od dziecka bardzo dużo jeździłam po Polsce – bo w tamtych czasach paszport otrzymywali tylko wybrani. Kiedy w końcu pojechałam w swoją pierwszą zagraniczną podróż do Turcji, zasmakowałam w świecie i zapomniałam o Polsce. Tym bardziej, że u nas, niestety pogoda jest mocno nieprzewidywalna.  Aż pewnego roku nadeszło piękne lato. Tak piękne i słoneczne, że postanowiłam ruszyć w Polskę. moim celem był Dolny Śląsk. Wiedziałam, że jest piękny, ale w najśmielszych snach nie przypuszczałam jak wiele przygód tu przeżyję, ile niezwykłych ludzi poznam i ile miejsc zobaczę. Zaczęłam jeździć po Polsce i zrozumiałam, że Dolny Śląsk nie stanowi wyjątku…

Od tamtej chwili regularnie jażdżę po Polsce, szukam skarbów i opisuję je. Najciekawsze zebrałam w książkę Ale Piękna Polska. Już niedługo znajdzie się w sprzedaży!

Miejsca, które musisz zobaczyć

Polska jest piękna! W książce opisałam zaledwie kilkanaście miejsc. Zachwyciło mnie znacznie więcej. Oto kilka z tych, które szczególnie polecam. 

Kuchnia

Z polską kuchnią jest pewien problem. Mogę wymienić pierogi, kaszankę, czy kwaśnicę, bo warto ich spróbować, ale czy to Ciebie zaskoczy? To co w tej chwili traktujemy jako okręty flagowe naszych regionalnych restauracji należy w przeważającej większości do repertuaru kuchni chłopskiej, smacznej, ale prostej z tej samej półki co włoska pizza. Po II Wojnie Światowej praktycznie zaniknęła kuchnia szlachecka i dworska, która słynęła z dziczyzny i wyrazistego smaku. Czego zatem szukać?

Daniel z podgrzybkami: skosztowałam go w Karczmie Nałęczowskiej. Nie sposób porównać smaku tego mięsa do czegokolwiek, co znam. Zresztą wszystko, czego spróbujecie w tej karczmie jest doskonałe. To jedyne miejsce do którego nadkładam kilometrów, żeby zjeść obiad.

Sos szary: Niegdyś sztandarowy sos polskiej kuchni. Stanowił dodatek do ryb. Nie znam miejsc, gdzie możesz go spróbować, ale w internecie jest sporo przepisów. Co zawiera – rodzynki, przyprawy piernikowe, migdały, wino, karmel… Czyli – czego tam nie ma?:)

Zupa z pokrzywy: najlepszą jadłam w Restauracji pod Jelonkiem w Jeleniewie

Paszteciku z róż w klarze: ze świeżo zerwanych kwiatów. Znalazłam kiedyś ten przepis w jakimś artykule o kuchni staropolskiej. Chciałabym ich kiedyś spróbować – czy znasz miejsce, gdzie się je podaje?

Pierniki: to nie prawda, że wyrabiało się je tylko w Toruniu. Słynne piernikarnie jeszcze w XX wieku działały również w Warszawie. W staropolskim pierniku nie było grama cukru, tylko czysty miód. To dlatego ciasto było praktycznie nieśmiertelne. W bogatszych rodzinach nowonarodzonej dziewczynce darowano beczkę, dwie beczki ciasta piernikowego, które sobie dojrzewało, a wypiekano je na ślubie obdarowanej.

Co mi się najbardziej podoba w Polsce

Mamy zwyczaj marudzić na Polskę. Owszem, daleka jest od ideału, ale pod wieloma względami, jeśli się porówna z innymi miejscami w Europie i na świecie – jest bezpieczna, czysta a ludzie są szaleni w najbardziej nieprzewidywalnym tego słowa znaczeniu.

Ruszaj w Polskę. Przekonaj się, że jest tego warta!

Pamiątki