Spójrzcie na dagerotyp paryskiego Boulevard du Temple z 1839 roku. Jest środek dnia, a na ulicy żywej duszy poza pucybutem i jego klientem.

Tak naprawdę tego dnia przed obiektywem L. J. Daguerre’a przewinęło się kilka tysięcy osób. W tłumie być może znalazł się Balzac, który zbierał inspiracje do nowej powieści, albo Chopin spieszył na jakieś spotkanie, a Mickiewicz spacerował ze swoją świeżo poślubioną żoną. Ale tylko pucybut i jego klient zatrzymali się w jednym miejscu, na tyle długo, by ich obecność zarejestrowała miedziana płytka pokryta światłoczułym materiałem. Po innych pozostała pustka. I tak oprócz paryskiego bulwaru udało się utrwalić przemijanie…