– Wiesz, że tu nie ma jednego policjanta? Bo po co, skoro nic złego się nie dzieje. – mówi Alejandro następnego dnia, kiedy szliśmy do baru, w którym się zadomowił. – A ludzie są tak wyluzowani!

Alejandro poznał ich pierwszego dnia. Wysiadł z łodzi i nie miał pomysłu dokąd iść, co robić i gdzie się zadekować. W takich momentach zamiast myśleć, lepiej pójść i się napić czegokolwiek, ale nie gdziekolwiek, lecz w miejscu z klimatem jak „Mengong”. „Mengong” przypomina szałas stworzony przez szalonego architekta, wbrew prawom fizyki, z dwoma kozami skaczącymi po stołach, z kotami skaczącymi po barze i z ekipą, która stroiła instrumenty, kiedy weszliśmy do środka.

– Cześć chłopaki…

– Piwo się skończyło – odpowiada barman, nie otwierając oczu, bo właśnie jednoczył się ze swoją gitarą w twórczym natchnieniu. – Jak chcecie się napić, to skoczcie do sąsiedniego baru i sobie przynieście… Dla mnie też!

Spojrzałam na A. z błyskiem „Już lubię to miejsce!”.