Tytuł brzmi jak jakaś bajka, ja jednak zamierzam opowiedzieć Ci najprawdziwszą prawdę. Też ciekawą. O kolejnych miejscach na Dolnym Śląsku, które zapadły mi w pamięć.

To już ostatnia część mojej listy najciekawszych miejsc na Dolnym Śląsku. Tym razem zwiedzamy z fabułą. Początek jej nici dziarsko dzierżą w dłoniach gigantyczne krasnale. 

Oprócz okrytych tajemnicą skarbów, Dolny Śląsk może się poszczycić skarbami całkiem odkrytymi. Jednym z nich jest szmaragdowa woda w zalewie nad zaporą Pilchowice.Nie mogłam oderwać wzroku od unoszącego się na jej powierzchni jachtu. Najlepszy widok na jezioro rozciąga się z dawnego wiaduktu kolejowego. Tak, to ten, która chciał wysadzić w powietrze pan Tom Cruise i spółka. Dobrze, że się to nie udało, mam nadzieję, że nie zwali wiaduktu czas, bo remontów nie widać, a konstrukcja się sypie…
Teraz pomyśl – gdyby nad tę szmaragdową wodę przyszły krasnale, w jakie naczynie zaczęrpnęłyby jej szmaragdu? Oczywiście, że do kubka z Bolesławca!

Nie wiem jak Tobie, ale w niczym mi tak nie smakuje poranna kawa jak w filiżance z Bolesławca. Ceramika bolesławicka stanowi skarb samym w sobie. Świat docenił ją za niezwykłej jakości glinę o mleczno-kawowej barwie. Ma ona jedną magiczną właściwość – można ją obrabiać jak porcelanę. Dobry ceramik wykona z niej filiżankę nie do odróżnienia od porcelanowej. Zdradzi ją dopiero brak przenikalności przez światło.
Tutejsi ceramicy wykształcili typowe lokalne wzory zdobień, którymi stemplują swoje naczynia. Kilkanaście z nich stanowi wspólną własność artystyczną ceramików bolesławickich, pozostałe stanowią własność intelektualną poszczególnych ceramików. Dostałam oczopląsu w sklepach ceramicznych. Po trzykroć zbankrutowałam podczas zakupów, jednak żadne z naczyń dostępnych nie równało się poziomem artystycznych z tymi, które zobaczyłam w Muzeum Ceramiki. Zgromadzono tu prace uczniów i absolwentów szkoły ceramicznej, działającej tu od końca XIX wieku do 1945 roku.
Odwiedzam też Żywą Manufakturę Ceramiki. Niestety, nie spodziewaj się po tej wizycie zdjęć, jakie widzisz na blogach turystycznych. Blogerzy są oprowadzani inną trasą niż zwykli nabywcy biletów wstępu, wolno im też robić zdjęcia kiedy chcą i czego chcą. Ty, jako zwykły turysta więcej nie możesz niż możesz fotografować. Cóż, tak właśnie się robi PR… Mam nadzieję, że wkrótce jakiś inny warsztat ceramiczny otworzy się na zwiedzających i da mi o tym znać. Chętnie przyjadę i opiszę!