Wleń przypomina Toskanię. Podążając za tym skojarzeniem, pewien inwestor wykupił zrujnowany pałac i zaczął jego renowację. W odnowionych pomieszczeniach urządził apartamenty gościnne, a na parterze pałacu przytulną kawiarnię. Ale ja za długo czekam na słońce, by w upalny letni dzień zamykać się w czterech ścianach. Siadam na trawie przed pałacem. Koi mnie szum drzew.
– Przed wojną można było dojrzeć stąd zamek w Książu. Teraz widok zasłaniają drzewa – mówi menadżerka pałacu. Choć czy to źle? Za zieloną zasłoną łatwiej się wyciszyć. To właśnie cenią goście, to spodobało się również potomkom ostatnich właścicieli. Wracają tu regularnie, choć podczas pierwszej wizyty zachowywali się bardzo powściągliwie.
– Znikali na całe dnie i bardzo mało mówili. Dopiero pod koniec pobytu zdradzili nam swoją tajemnicę. Otóż ich dziadek przekazał im, gdzie zakopał skarb, więc go szukali.
– I znaleźli?
– Nie. Powiedzieli, że został zakopany między dwoma dębami. A wokół pałacu rosną same dęby!

Sanktuarium w Krzeszowie na Dolnym Śląsku robi wrażenie. Trafiłam tu przez przypadek podczas przejażdżki bambusowym rowerem. Przyciągnęły mnie dostojne wieże Bazyliki Mniejszej pw. Wniebowstąpienia NMP i kościoła pw. św. Józefa wynoszące się ponad zieleń lasu. Dlaczego nigdy wcześniej nie wiedziałam o tym miejscu, które nosi w pełni zasłużoną nazwę „perły baroku” i stoi w kolejce do wpisu na Listę Zabytków UNESCO.
Zaczynam od Bazyliki, czyli głównej światynii Sanktuarium. Tu znajduje się cudowna ikona Matki Bożej, wnętrze sdobią bezcenne obrazy i wysokiej klasy rzeźby, ale to nie wszystko. Własnie zaczyna się koncert organowy. Wyjątkowy jak sam instrument. Organy bowiem zbudował jeden z najznamienitszych twórców organowych, przy czym sam instrument zachował się do naszych czasów w 98%. A to oznacza, że słucham oryginalnego barokowego brzmienia. Po koncercie publiczność zostaje zaproszona na chór, by z bliska zobaczyć jak działa ten instrument. Wchodzę. Z tej wysokości samo wnetrze kościoła nabiera zupełnie innego wymiaru, na kościół spoglądam z wysokości rzeźbionych aniołów. Zupełnie inaczej stąd wygląda uniwersum wnętrza. Najważniejszy jest jednak sam instrument. Organista tłumaczy w jaki sposób wydobywa się dźwięk, lecz przede wszsytkim gra. A tu na balkonie dżwięk inaczej brzmi.
Sanktuarium w Krzeszowie wznieśli cystersi, a swoją świetność przeżywało w czasach, gdy funkcję opata sprawował Bernard Rosa. To on wyremontował wnętrze bazyliki i wzniósł kościół pw. św. Józefa. Jego sciany zdobią freski namalowane przez Rembranta Dolnego Śląska, czyli Willmana. Poszczególne sceny zaczerpnięte są oczywiście z żywota św. Józefa suto okraszonych osobistymi doświadczeniami Wilmana. Jak ten przedstawiający karczmarza odmawiającego noclegu Świetej Rodzinie. Otóż Wilmann okoliczne karczmy znał jak własną kieszeń. Jeśli nie miał w nich karty stałego klienta, to tylko dlatego, że ich wtedy jeszcze nie wymyślono. W każdym razie proporcja czasu spędzanego przy pracy do czasu spędzanego w wyszynkach i na rekonwalescencji groziła przeciągnięciem pracy w nieskończoność. Dlatego pewnego dnia, kiedy Wilmann pracował własnie nad tą sceną, Rosa zamknął go w kosciele i powiedział, że dopóki nie skończy, to go nie wypuści. W Wilmanie obudził się uzasadniony sprzeciw wobec przemocy. Stwierdził, że można uwięzić ciało, ale nie ducha i karczmarzowi podarował swoją twarz. I co, nie wyszedł do karczmy?
Z kolei na fresku przy ołtarzu w scenie przedstawiającej przybycie trzech króli Wilmann wymalował dziwne zwierzęta. Co to za gatunek? Cóż, tak wygląda wielbłąd namalowany przez kogoś, kto to zwierzę znał jedynie z opowieści…
Na terenie Sanktuarium znajduje się również Mauzoleum Piastów Śląskich z poł XVIII wieku. W jej wnętrzu poczułam się jakbym była w Rzymie a nie na Dolnym Śląsku.