W podróży tyle się dzieje, że nie mam czasu, by pisać blog. Chłonę każdą chwilę, żyję nią, a w wolnej chwili notuję. Tym razem we własnoręcznie wykonanym zeszycie.
Dawno, dawno temu, w hostelach od rana słychać było gwar rozmów. W pewnym momencie jednak na rynku pojawiły się pierwsze małe i niedrogie laptopy, które backpackersi zaczęli masowo pakować do swoich backpacków. Wtedy właśnie zakwaterowałam się w jednym z gwatemalskich hosteli. O świcie, niczym księżniczka na podróżniczy bal, schodzę na śniadanie. Bo pamiętałam z poprzednich podróży, że śniadania to była uczta nie tyle dla ciała, co dla ducha. Stanowiły doskonały pretekst, by poznać współmieszkańców aktualnej noclegowni. Każdy dosiadał się do pierwszego lepszego stolika i po wygłoszeniu formułki:
– Przepraszam, czy to miejsce jest wolne? – Rozpoczynał rozmowę.
To były niesamowite chwile, w których zapach tostów i najtańszego dżemu mieszał się z opowieściami snutymi w pięciu, sześciu językach na raz. Uwielbiałam te dyskusje, kilka z zawartych wówczas przyjaźni przełożyła się na facebooka i trwają uśpione do dziś.
- Kogo spotkam tym razem? Do jakiego stolika się przysiądę – myślę i pędzę na spotkanie z przeznaczeniem. Nie mam chwili do stracenia! Zbiegam po schodach, w zaspaniu zamiast drzwi do świetlicy, otwieram drzwi do toalety. Dobrze wiedzieć, gdzie jest, myślę, ale teraz szukam innego miejsca. Jest! Naciskam klamkę. Wchodzę i…
– Przepraszam, czy to miejsce jest wolne? – Rozpoczynał rozmowę.
To były niesamowite chwile, w których zapach tostów i najtańszego dżemu mieszał się z opowieściami snutymi w pięciu, sześciu językach na raz. Uwielbiałam te dyskusje, kilka z zawartych wówczas przyjaźni przełożyła się na facebooka i trwają uśpione do dziś.
- Kogo spotkam tym razem? Do jakiego stolika się przysiądę – myślę i pędzę na spotkanie z przeznaczeniem. Nie mam chwili do stracenia! Zbiegam po schodach, w zaspaniu zamiast drzwi do świetlicy, otwieram drzwi do toalety. Dobrze wiedzieć, gdzie jest, myślę, ale teraz szukam innego miejsca. Jest! Naciskam klamkę. Wchodzę i…
Zamiast rozmów słyszę klikanie
Przy każdym stoliku siedzi jedna osoba dla której i tak ledwo starcza miejsca. Nie myśl jednak, że z powodu bogatego menu. Na stolikach z pieńków drzew ledwo mieścił się bowiem laptop i filiżanka kawy. Talerzyki z tostem leżały smętnie na podłodze i nikt sobie nimi nie zawracał głowy, bo towarzystwo zajęte było Facebookiem, inni zabierali się pisać blog o swoich karkołomnych wyprawach albo ewentualnie na skype’ie – zakłóca przestrzeń falami dźwiękowymi i w kwiecistych słowach opisuje swoją WYPRAWĘ do tej mitycznej GWATEMALI. Jedyną osobą, która próbowała brylować w tym zaklętym towarzystwie był pewien Norweg. Młody chłopak chodził od stolika do stolika i na całe gardło powtarzał słowo: „caprun”. A że był jeszcze pijany, to z dużą dozą prawdopodobieństwa mogłam stwierdzić, że chodziło mu o dość brzydkie słowo „cabron”, które musiał przynieść z jakiegoś baru i za które każdy szanujący się gwatemalski macho przydzwoniłby mu radośnie w zęby.
Co miałam robić w takim miejscu? Usiadłam na ziemi, zjadłam tosta i poszłam na miasto chłonąć jego atmosferę i ludzi. Wróciłam po kilku godzinach pełna opowieści, które chciałam wpisać do mojego zeszytu. Niestety stoliki wciąż były zajęte. Zwolniły się dopiero wieczorem, gdy towarzystwo poszło eksplorować pobliskie bary i dyskoteki.
Co miałam robić w takim miejscu? Usiadłam na ziemi, zjadłam tosta i poszłam na miasto chłonąć jego atmosferę i ludzi. Wróciłam po kilku godzinach pełna opowieści, które chciałam wpisać do mojego zeszytu. Niestety stoliki wciąż były zajęte. Zwolniły się dopiero wieczorem, gdy towarzystwo poszło eksplorować pobliskie bary i dyskoteki.
Podróż to droga do serc
To są spotkania, których nie można zaplanować, lecz się wydarzają ot tak, po prostu, przez przypadek. Muszę być na nie gotowa w każdej chwili, dlatego nie mogę odgradzać się od świata ekranem laptopa. Jedyne, na co sobie pozwalam, bo pamięć jest przecież bardzo ulotna, to zeszyt, w którym notuje moje wspomnienia, przemyślenia, uczucia i odczucia. Mogę to zrobić w każdej chwili i bez zbędnego ceremoniału instalacji do wi-fi.
Tym razem mój zeszyt był bardzo specjalny. Zrobiłam go własnoręcznie z papieru pakunkowego i tektury pierwszego dnia po przyjeździe do Gwatemali. Wiele razy sam prowokował spotkania. Ludzie bowiem mniej się krępują, gdy przyjdzie im zagadać do samotnie siedzącej pani przy dziwnie wyglądającym zeszycie, niż do dwóch pań zapatrzonych w ekran.
Tym razem mój zeszyt był bardzo specjalny. Zrobiłam go własnoręcznie z papieru pakunkowego i tektury pierwszego dnia po przyjeździe do Gwatemali. Wiele razy sam prowokował spotkania. Ludzie bowiem mniej się krępują, gdy przyjdzie im zagadać do samotnie siedzącej pani przy dziwnie wyglądającym zeszycie, niż do dwóch pań zapatrzonych w ekran.
Dlatego podczas włóczęgi po Gwatemali, mój blog milczał. Ale zapewniam Was – strony mojego zeszytu z każdym dniem zapełniały nowe, niezwykłe ludzkie historie. Podczas tej podróży przygotowywałam też grunt pod wyprawę. Szczegóły już wkrótce!
 |
| Pablo Robledo – muzyk, malarz, ogląda płytę, którą mu przywiozłam z Polski. To on otworzył mi większość drzwi w Gwatemali. |
 |
| Dla dzieci z fundacji Caracol robię prezentację zdjęć z Iranu |
Wnuczykije
O! Takie podejście mi się podoba. To strasznie smutny widok, kiedy ludzie tak zamykają się na zewnętrzny, pełen kolorów świat, pisząc jednocześnie na klawiaturze jakim to trzeba być otwartym w trakcie podróży. Raz wzięłam ze sobą laptopa na miesięczną podróż i szczerze mnie wkurzało, że wiele razy zamiast zastanawiać się, gdzie zjeść posiłek, żeby mieć najlepszy widok, myślałam jak to zrobić, żeby mieć gniazdko. Pozdrawiam!
Dorota Chojnowska
Bardzo smutny, zwłaszcza, że podróż jest taka krótka i każdy jej moment jest niepowtarzalny… Ja raz wzięłam iPada:) Po dwóch dniach zostawiłam go koleżance i odebralam przed wejściem na pokład samolotu:)
Marek
Bardzo ładny wpis! Pozdrawiam
Dorota Chojnowska
Dziękuję i też pozdrawiam:)
Przyjazne Życie
Oj zgadzam się w 100%. Też zabieram zeszyt i bardzo dobrze mi się w nim pisze.
Kasia Bolek
za każdym razem jak gdzieś wyjeżdżam (nieważne czy za granicę czy na działkę dziadka) to albo zakładam z góry, że będzie lekka przerwa w postach, albo piszę kilka postów na zapas, które tylko szybko publikuję. Czasem coś wrzucę na instagrama. Jednak ponieważ podróżuję ze swoim dzieckiem, które jak na niespełna 3-latkę przystało jest pełna energii, nie mam czasu siedzieć ze smartfonem w garści. A zeszyt jest świetnym pomysłem na spisywanie wspomnień, a taki własnoręcznie zrobiony to już w ogóle genialna sprawa 🙂
Trasalotu
Wspaniale oddałaś atmosferę podróży do Gwatemali oraz niezwykłe zmiany, jakie zaszły w sposobie, w jaki podróżnicy spędzają swoje chwile w hosteli. Twój opis porównujący przeszłość z teraźniejszością, kiedy śniadania były okazją do wzajemnego poznawania się i dzielenia się historiami, a teraz miejsce to zajmują laptopy i elektroniczne urządzenia, jest bardzo trafny i poruszający.
Dorota Chojnowska
Niestety jest coraz gorzej…